میخواهم هرطور شده تا 25 سالگیام(یعنی هفت سال دیگر) هر روز روی وبلاگم کار کنم و بهروز نگهاش دارم. شاید هفت سال بعد مثل استاد شاهین به این جمله رسیدم و واقعن نوشتنماش: «فارسی عشق من است، دغدغهی من است، رؤیای من است.» (+) اگر نه، باز هفت سال دیگر ادامه میدهم.
گوشوارههایی برای اِلای وبلاگنویس:
- وبلاگ تو در وهلهی اول آزمایشگاه توست. دانهی دغدغهها و علایقت را در آن بکار و در پروششان صبور باش.
- بیهوده پیچدهاش نکن و سادهترین روند ممکن را پیش بگیر. سادگی شوقآفرین است.
- به دوستان وبلاگنویست حسودی نکن. در عوض حسابی آنها را بخوان و برایشان کامنتهای خوب بنویس.
- دورنگر باش و با دیدن وضعیت کنونیات ناامید نشو.
- اگر به اندازهی یک آزمایشگر کنجکاوی به اندازهی یک پژوهشگر دقیق باش.
- نرمتن باش. نرمتن باش. نرمتن باش.
- برای خودت محدودیت تعیین کن و در محدودهای که تعیین کردهای آزاد باش.
- نترس و به نوشتههایت بیا. از درونیاتت بنویس. احساسات و هورمونها و افکار عورت به اندازهی ایدهها و اندیشههایت مهم و ارزشمندند. بگذار خوانده شوی و آدمهای دقیق به تو عشق بورزند.
- به مرور معیارهای سنجش خودت را طراحی کن تا با نظرهای هوایی یا واگویههای درونی فس نشوی یا بیخودی به وهم نیفتی.
- شخصیت مخاطبت را طراحی کن، با او وقت بگذران و دغدغههایش را دریاب.
- بدان هر پستت دقیقن پاسخ به چه سوالی است و این پاسخ دقیقن خطاب به چه کسی است.
- از دوستانت کمک بخواه. دوستانت را معرفی کن. دوستانت گنجاند.
- سعی کن هر پستت جریانی هرچند کوچک اما نویسشی بسازد.
- از تجربهی هر روز وبلاگنویسیات گزارشی بنویس.
- به خودت بیاعتماد نباش. وبلاگنویسی را رها نمیکنی.
